El Instituto 16 ROULETTEKETET
Alles hangt met alles samen. Vorm en inhoud, gebeurtenissen, eenheid en verscheidenheid, oorzaak en verlangen, liefde… Die stomme Baars moest zichzelf zo nodig injecteren met psilocybine. Nou groeit de schimmel in zijn bloed. Hoeft-ie zeker nooit meer thee te drinken, maar of-t-ie het gaat overleven…?
Huby Moontrap was alleen. Baars, Hazepad, iedereen was weg. Kon hij nog dromen?
Hij zal twee of drie jaar oud zijn geweest toen de 'zoete fee' zich voor het eerst aan hem openbaarde. Lonkend, in al haar zachtheid, vanaf haar stenen troon. In haar verenigde zich zijn doodsverlangen en ultieme seksuele hoogtepunt. De 'zoete fee' had hem in haar ban. Tegelijkertijd was hij bang om zijn libido te verliezen. Zijn leven lang zou hij zich verzetten tegen het lokkende voorgeborchte van de moederkut. De ingeprente vrees voor een goddelijke afwijzing van zijn aanspraak op een plekje in de hemel was te groot.
Baars had het niet gehaald. Huby had hem een laatste dienst willen bewijzen door nog eenmaal zijn oude trompet te voorschijn te pakken en de Last Post te blazen bij de teraardebestelling. De meeste aanwezigen, die niets wisten van zijn muzikale verleden - hij had bij verschillende symfonieorkesten gespeeld, kende het hele oeuvre van Chet Baker uit zijn hoofd en bewonderde vooral vrouwelijke koperblazers als Balsom, Hellseth en Montelé - werden verrast door zijn welluidende eerbetoon. Zelf had hij het gevoel zijn laatste adem uit te blazen.
Nu hij geen oog meer dichtdeed wist Huby dat de 'zoete fee' hem voorgoed had verlaten. Hij had geen enkele belangstelling meer voor wat dan ook en het enige dat hem nog op de been hield waren de pilletjes. Wat anders was de 'zoete fee' geweest dan een mengeling tussen een Disney-animatie uit zijn kindertijd en de porno-queens uit zijn puberteit? Dit was het échte tranendal.
Sinds Baars er niet meer was liet hij de deur van zijn kamer wagenwijd openstaan in de hoop dat er eens iemand naar binnen zou lopen. Zomaar. Al was het maar een verdwaalde student. Maar de enige die plotseling voor hem had gestaan was Martha Zegveld van de schoonmaak die een inzameling hield voor een of ander jubileum. Als de deur gesloten was geweest had ze ook niet geaarzeld om binnen te komen, overigens. Ze had de balletjes die nog op de grond lagen maar meegenomen.
We made a bet, René en ik.
Ik heb gewonnen… so what
Wat moet ik nou?
Hij sprak uitstekend Nederlands, al was het met een accent, maar zijn gedachten waren vaak doorspekt met Engels.
Baars was zijn eerst dooie. Nou ja, lang geleden waren zijn ouders kort na elkaar overleden maar met hen had hij nooit zo’n hechte band gehad. Nu René er niet meer was voelde hij zich verlaten. Als Paul Benjamin in Smoke. Berusten in het onvermijdelijke, wat anders kon hij doen?
Bij de pakken neerzitten bood geen soelaas. Hij moest iets om handen hebben. Wat had hij hier eigenlijk nog te zoeken? Met de meeste mensen die hier werkten had hij geen contact. Ze werkten waarschijnlijk allemaal voor BZ die het pand beheerde en bovendien was hij vaker de hort op dan in de kamer die El Instituto hier voor hem geregeld had. Hazepad zou hij waarschijnlijk ook nooit meer tegen het lijf lopen.
Diens kamer was inmiddels bezet door een gast uit Burundi, zo had hij begrepen. Die had vast heel wat meer dooien in zijn leven te betreuren gehad, dacht Huby beschaamd.
Je look op de wereld wordt wel voorgeschreven door je experience. Als die bezwangerd wordt met death en hunger en verminkingen, dan you start believing vanzelf in het hiernamaals. Hope doet leven. Actually ik ben een salonagnost. In some Central African dorpjes all you can eat is paddenstoelen. Zouden ze daar always high zijn? Death becomes them in elk geval ook.Mistroostig staarde Huby naar de weerspiegeling van het ganglicht op het geboende vinyl toen een schaduw in de deuropening die wegnam.
“Goege môgge. Moontrap, Hubert?”
Geschrokken keek Huby op naar de geüniformeerde overheidsambtenaar die in vol ornaat zijn kamer was binnengestapt.
Intimidating as usual, zo’n pet. Hij kreeg er nog steeds een ongemakkelijk gevoel bij sinds de keer dat een politieagent hem van straat had geplukt toen hij als jongetje werd verdacht van God mag weten wat - dat was hem nooit helemaal duidelijk geworden - maar zijn ‘arrestatie’ was er niet minder confronterend door geweest: hij had spontaan in zijn broek geplast.
“Gaat dit over die fungi? D-daar doe ik onderzoek aan,” stotterde hij.
De klabak keek hem niet begrijpend aan. Of was dat een polsende blik?
Die schimmels... ze zijn zo...
"We zijn op zoek naar een zekere Bolt. Joachim Bolt. We volgen bereids een spoor dat naar dit pand wijst. Heeft u soms gehoord of hij hier werkt? Kunt u ons verder helpen?
...irrisistable, deadly aantrekkelijk... self-denial als Russian Roulette.
"Bolt? Nee. Nooit van gehoord." Met grote zelfbeheersing greep Moontrap een map uit zijn bureau om de indruk te wekken dat hij aan het werk was. Op het kaft prijkte de naam Hazepad.
De ambtenaar hield hem nauwgelet in de gaten en keek indringerig mee over zijn schouder.
"Hazepad, hè. Die naam zijn we ook tegengekomen. Werkt die ook hier? Of is dat teveel gevraagd?" De man bleek Moontraps tegenzin op juiste waarde te schatten.
"Ooit. Ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien. Zijn kamer wordt inmiddels door een ander bezet. Ik zou zelf ook wel willen weten waar hij is gebleven." Hij probeerde vriendelijker en vooral belangstellend over te komen.
"Oke. Als u iets van hen hoort, wilt u dan contact opnemen". De ambtenaar stelde de vraag als een bevel. "Hier heeft u mijn kaartje."
Dat laatste verbaasde Moontrap. Een politiefunctionaris die een visitekaartje afgaf. Zijn wantrouwen werd evenwel verdrongen door opluchting toen de man zich had omgedraaid en vertrok. Hij wilde het dossier Hazepad terugleggen in de la maar bedacht zich. De inhoud van wat hij ironisch een dossier noemde bestond overwegend uit stukken die zijn verdwenen collega zelf had verzameld. Te beginnen met een paar dissertaties over meer-werelden-theorieën1 met zijn persoonlijke aantekeningen, 'Een heel andere kijk', opengevouwen bij een paar notities over die proefschriften:
In beginsel is elk fenomeen in dit universum op te vatten als een (symmetrische) roulette terwijl het balletje rondtolt. Met ‘in beginsel’ bedoel ik vóórdat het fenomeen zich daadwerkelijk manifesteert. Het is alleen in potentie aanwezig, samen met oneindig veel andere mogelijke uitkomsten. Pas op het moment dat het balletje (kwartje) valt, bestaat het fenomeen (entiteit, proces, whatever). Dit is de manier waarop symmetriebreking plaatsvindt. Als er daadwerkelijk iets nieuws ontstaat is er sprake van emergentie. Emergentie is altijd het gevolg van symmetriebreking en is een ontologische gebeurtenis: het maakt deel uit van het ‘zijnde’ in dit universum.
Het concept ‘ontstaan’ refereert aan een wordingsproces, een beweging langs de Pijl van de Tijd. Door emergentie is er sprake van evolutie: er ontstaan nieuwe dingen uit bestaande dingen. De opeenvolging van symmetrieën en asymmetrieën definiëren de richting van de tijd. Symmetriebrekingen komen tot stand door causale interacties tussen entiteiten / systemen. Overigens is het niet zo dat causale interacties altijd gepaard gaan met symmetriebrekingen. De afwezigheid van een algemene relatie tussen symmetriebrekingen en causale interacties maakt het mogelijk dat wetenschappelijke theorieën de causale interacties op één organisatieniveau kunnen beschrijven. Goede voorbeelden hiervan zijn fysische behoudswetten; natuurwetten waarin wordt geformuleerd dat de totale waarde van een bepaalde grootheid (behouden grootheid) niet verandert. Behouden grootheden zijn: impulsmoment, lading, energie/massa. Een algemene relatie tussen symmetriebrekingen en causale interacties zou het bepalen van de totale waarde van een bepaalde grootheid (behouden grootheid) onmogelijk maken.
Elk fenomeen kan zich op meerdere wijzen manifesteren. Dat gebeurt door spontane symmetriebreking van de afzonderlijke (symmetrische) golffuncties waaruit de universele golffunctie is samengesteld. Het resultaat is een multiversum: alle mogelijke manifestaties van een fenomeen in parallelle universa. Deze veel-werelden-theorie geldt niet alleen op kwantumniveau maar ook in de grote wereld. Daar is het universum waarin wij leven er slechts één van. De werkelijkheid van het multiversum omvat al het fysieke/substantiële en komt overeen met de 1e wereld uit Poppers 3-werelden-theorie, inclusief alle werkelijkheden die we niet kennen. De 2e wereld is die van de waarneming en ervaring. Het betreft de objectieve (meetbare) en subjectieve (emotioneel gekleurde) werkelijkheid en omvat zowel de waarheid als de leugen. Het is de wereld waarmee iedereen vertrouwd is. Deze werkelijkheid komt overeen met Plato's vergankelijke waarneembare wereld van alledag. Volgens Plato's ideeënleer is deze wereld één van de vele expressies van een abstracte, ideale werkelijkheid. Deze theoretische werkelijkheid van rationele modellen komt overeen met de 3e wereld van Poppers 3Wt. Tenslotte is er volgens mij nog een 4e wereld, de normatieve wereld van oordelen, normen en waarden. Deze wereld vormt samen met de 2e en 3e wereld het domein van de menselijke geest. Alleen de 1e wereld bestaat ook buiten de mens om.
De map zat vol met verwijzingen naar dubieuze en vermeend pseudowetenschappelijke publicaties, waaronder stukjes over de scheppende kracht van syntropie2 en over de kwantumbewustzijnstheorie3. Toen Huby een artikel over biofotonica4 uit de map nam zag hij een tekst liggen van Hazepad zelf:
Wetenschappelijke speculaties over de levensloop van ons universum schatten haar ouderdom op 13,8 miljard jaar en de leeftijd waarop haar achtergrondstraling van onze radar verdwijnt op ongeveer 700 miljard jaar. Met andere woorden, ons heelal is piepjong. Ons zonnestelsel heeft een levensduur van ca. 8 miljard jaar en we zitten nu op de helft. Het aantal bewoonbare planeten in onze melkwegstelsel wordt geschat op 10 miljard en er zijn wel 100 miljard vergelijkbare galactische stelsels in het heelal. De kans is groot dat op die biljoen gestolde stofwolken het aantal vrijheidsgraden voor microtoestanden (entropie) zodanig is afgenomen dat er voortgaande moleculaire clustering en semi-organische netwerkvorming heeft plaatsgevonden. De benodigde energie om die grotere ordening tot stand te brengen wordt geleverd door de straling van de ster in het centrum van het zonnestelsel waarvan de betreffende planeet deel uitmaakt. In hoeverre de semi-organische netwerkvorming lijkt op die van ons (leven – evolutie – postorganisme) hangt af van de oorspronkelijke samenstelling van het sterrenstof en ingevangen meteorieten.
Hazepads epistel beurde Moontrap enigszins op.
Met human beings is het leven op aarde according to Erik nog maar just begun. That is nog eens wat anders then wat they always say bij die evolutieplaatjes. Daar ligt de accent on those honderdenmiljoenen jaren voordat human beings eindelijk verschenen. Maar it's just beginning, het begint nu pas!
Zijn opgetogen stemming was echter van korte duur. Er was niemand om deze gedachte mee te delen. Het kon evengoed flauwe kul zijn.
Het deed er niet toe. Hij stopte alles terug in de map. Hij bladerde alleen nog wat door 'Een heel andere kijk' toen zijn oog viel op iets over dr. Pacha en diens nanogels. Daar hadden ze het wel eens over gehad. Toch?
Dr. Pacha's farmacologische uitstapjes door de ruimtetijd / timetraveling trips
De tijddimensie in de Minkowski-ruimte (waarin de Einstein de relativiteitstheorie heeft geformuleerd) heeft een ander karakter dan de tijddimensie in kwantumgravitatie. Volgens Dr. Abhay Ashtekar van Penn State is dit als een Tex-Mex barbecue en een vegetarische New Age picknick in hetzelfde sciencepark. Een aantal elementen uit Ashtekars Loop-kwantumzwaartekrachttheorie (een poging tot unificatie) heeft Dr. Pacha gebruikt voor de ontwikkeling van zijn nanogels. De tijd kan volgens hem worden voorgesteld als een ritssluiting en kent, net als ruimte, meer dimensies. De endoplasmatische chronosomen in de hersencellen, die ons tijdsbesef reguleren, kunnen farmacologisch met nanogels worden gemanipuleerd. Zodoende zorgt de hardware (hersenen) zelf voor de noodzakelijke verandering van de software (geest).
De farmacologische werking van nanogels is kennelijk gebaseerd op partiële synchronisatie van kwantumfluctuaties die ogenschijnlijk op moleculair niveau geen invloed hebben. Eiwitmoleculen blijven hun normale enzymatische en structurele functies verrichten maar in hun onderlinge wisselwerking komt een nieuwe kwaliteit tevoorschijn. De synchronisatie veroorzaakt bij grote aantallen atomen een soort ordening die aan de geordende verzameling emergente eigenschappen verleent. Proefondervindelijk is vastgesteld dat de kwantumfluctuaties tot uitdrukking komen in de complexe neuronale netwerken van vertebraten waardoor hun tijdsbesef verandert. Theoretisch zou deze emergente verandering in alle organismale structuren moeten doorwerken maar dat is nog onvoldoende overtuigend aangetoond.
Huby las nog even verder...
Lege ruimte bestaat niet. Het vacuüm waaruit alle materie is weggepompt, zit nog altijd boordevol energie in de vorm van kwanta (energiepakketje). Door het onzekerheidsprincipe wordt over zeer korte tijdschalen de wet op energiebehoud overschreden doordat de kwanta spontaan fotonen uitwisselen terwijl hun energierekening dat strikt genomen niet toestaat (analoog aan je bankrekening: je kunt ‘rood staan’ zolang niemand het merkt). De kwanta waaruit alles is opgebouwd hebben stuk voor stuk hun virtuele tegenhanger waarmee paarvorming mogelijk is. Beiden neutraliseren elkaar en laten niets achter. In het kwantumvacuüm gebeurt dit voortdurend.
Het energiekrediet op elementair niveau heeft in het emergente universum analoge verschijningsvormen op hogere niveaus zoals katalyse (moleculair), symbiose (organismaal) en schenkingen (maatschappelijk).
...maar vond het toen wel genoeg. Dit is bullshit. Who wants to know, wie wil dit nog weten?
Mistroostig staarde Moontrap naar het knikkertje dat de schoonmaak kennelijk over het hoofd had gezien. Het herinnerde hem aan Hazepads verhaal over de leeftijdloze Indiër die hem leek te stalken. Die balletjes konden een bijzondere ervaring genereren. Een soort trip. Maar anders dan LSD. Het was meer of je in een film speelde waarvan je het scenario zelf leek te schrijven. Alsof je een speler was in in een zelfontworpen herinnering. Zoals Shelby in Nolans Memento. Hazepad had het nooit goed uitgelegd en hij, Moontrap, had het nooit uitgeprobeerd. Wel gek eigenlijk, na al die experimenten met Baars in beschouwing genomen.
Overmand door een gevoel van verlatenheid greep Huby naar zijn zakdoek. Het piepen in zijn oren was de laatste dagen erger geworden. Luisteren naar zijn favoriete orkestmuziek gaf wat afleiding maar de tinnitus was een stuk hinderlijker geworden sinds zijn muzikale hommage aan Baars.
Zijn ogen jeukten. Hooikoorts was niet waarschijnlijk in deze tijd van het jaar. Maar schimmelsporen waren er altijd wel. Hij snoot zijn neus, maar het luchtte niet echt op. Zijn onderlijf deed zeer. Een pijnscheutje hier, een krampsteek daar, als je alleen bent heb je ineens overal last van. Hij werd er ook niet jonger op.
Er was iets met die kogelronde pillen. Hij had erover gelezen, op internet. Een nieuw medicijn tegen veroudering, een revolutionair levenselixer, zoiets. Afkomstig uit India. Zou hij het terug kunnen vinden? Vast.
Huby opende zijn laptop en vond al snel wat hij zocht.
Ashtekar... Verrek! Is dat the same waarover Hazepad geschreven had? Werkt bij het IIT in Delhi. Daar ben ik zelf wel eens geweest, long time ago. Die triomfboog... Gate of India, of zo...
Hazepad had hem verteld dat die toverballen je alleen meenamen naar een plek waar je al eerder was geweest; je had een soort herkenningsbaken nodig om er te komen. Nou, dat was dus geen probleem. Met die laatste knikker kon hij zo op reis gaan. Niets hield hem nog tegen. Toch?
Na een korte aarzeling stak hij het balletje in zijn mond en begon er op te zuigen terwijl hij op zijn laptop Delhi opzocht.
Ach, what have I te verliezen? Oh ja, India Gate, een gedenkteken... world war II
De piep in zijn oren werd overstemd door geraas afkomstig van duizenden brommers en scooters in het centrum van de nieuwe stad. Het silhouette van de herdenkingsboog stak indrukwekkend af tegen de grauwe deken die over de snikhete stad hing. De deinende massa liet zich niet kalmeren door prikkelende ozon en verzengende hitte. Over de hoofden van de menigte zag Moontrap in de verte een soort podium van waar af de massa werd toegesproken. Terwijl hij zich in die richting een weg baande ving hij flarden op van de vele in India gesproken talen en via de luidsprekers hoorde hij Engelse zinsneden. Het leek een oproep om het water van de Ganges via de Yamuna naar Delhi te leiden, maar hij vermoedde dat hij het Indiase Engels verkeerd verstaan had. Rondspiedend viel zijn oog op een groepje dat hem op één of andere manier bekend voorkwam. Dat was natuurlijk inbeelding; hoe groot was de kans nou helemaal dat hij hier een bekende zag? Hoogstens 0,000000001 temidden van anderhalf miljard Indiërs. Maar een gestalte maakte zich los uit de groep en riep iets. Het kostte de man moeite om boven het lawaai van de menigte uit te komen. Verdwaasd gaapte Huby hem aan.
"Wat?"
"Ik heb u ooit gezien bij Hazepad! Hoe is het met de professor?"
Huby haalde zijn schouders op. Hij kon de man niet goed verstaan maar herkende de naam Hazepad.
"Ik heb Hazepad al een hele tijd niet meer gezien. Maar, wie bent u?" Hij vroeg zich af of dit gewoon bij de trip hoorde. "Of wacht, bent u soms dr. Pacha?"
"Klopt. Kom maar mee, dan gaan we naar het Instituut."
Pacha doelde natuurlijk op het IIT maar na Huby’s eerste verbazing dat deze vreemdeling hem in de menigte had herkend slaat de verwarring toe als hij hoort dat ze naar het Instituut gaan.
Het Instituut? Of course, why not...?
Met een miljardste kans op de jackpot zou hij in een casino schatrijk zijn geworden maar nu volgde hij een leeftijdloze Indiër door een menigte van opgewonden Sadhoes, wapperende khadi en heilige koeien, naar een onbekende bestemming. De rest van het groepje had zich ondertussen bij hen aangesloten. Hen kon hij al helemaal niet verstaan want ze spraken hindi. Droom of werkelijkheid, het was een aangename afleiding. Alsof hij met vakantie was.
Alleen putte het gemanoevreer langs koeienvlaaien, voortsnellende rishka's en kleedjes vol uitgestalde koopwaar hem uit. Kon hij niet rustig ergens gaan zitten? Toen ze langs een internetcafé kwamen glipte hij naar binnen. Een slungel die hem deed denken aan Slumdog Millionaire nam zijn bestelling op: thee met een bagel. Hij zocht op zijn telefoon een nummer en sprak een boodschap in. Tijdens zijn worsteling met de bezwete lichamen die hem de weg dreigde te beletten, de luchtverontreiniging die hem de adem dreigde te ontnemen en de leeftijdloze Indiër die hij uit het oog dreigde te verliezen, had hij namelijk een plannetje bedacht. Vrijwel onmiddellijk kreeg hij antwoord: een code die hij moest invoeren op het internet. De melancholieke Slumdog Millionaire had plaatsgemaakt voor de blijmoedige manager van het Marigold Hotel. Huby vroeg hem of er een computerplek vrij was. Dat was het geval. Even later nam hij er plaats en startte de machine. Hij voerde de code in en wachtte. Op het scherm verscheen in grote letters SARIMANOK.
Jaren geleden had de detective hem gebeld met de vraag of hij ene Hazepad kende. Moontrap had zich van de domme gehouden en geantwoord dat hij geen kennis had van het hazenpad. Er was niets dat hem op de vlucht joeg. Zuchtend had Sarimanok de verbinding verbroken, maar het nummer stond nog steeds in Huby's telefoon.
Toen hij eenmaal verbinding had gemaakt kon hij zijn vraag stellen: 'Heeft het detectivebureau inmiddels Erik Hazepad opgespoord? Zo ja, kan informatie omtrent zijn verblijf gedeeld worden met Huby Moontrap, u weet wel, zijn vroegere collega? Zo niet, kunt u dan informatie verstrekken over verdwijnen in het algemeen?'
Die laatste vraag was het gevolg van een plotseling opborrelende ingeving geweest. Via een contactpersoon bij BZ had hij vernomen dat Sarimanok zelf ook spoorloos was. Maar de persoon mocht dan verdwenen zijn, het leek erop dat communicatie nog steeds mogelijk was. Hij verstuurde zijn bericht en wachtte af.
Hij moest even denken aan Melvin de robot die in The Hitchhiker's Guide to the Galaxy miljoenen jaren rondzwierf voordat hij weer een praatje kon aanknopen.
Gelukkig werd Huby's geduld minder lang op de proef gesteld. Al na een paar minuten verscheen er antwoord op het scherm.
- Hazepad nog steeds spoorloos
- verdwijning kan gevolg zijn van
1) complete identiteitsverandering (kost een kapitaal; https://nl.wikihow.com/Volledig-verdwijnen)
2) volledig afgeschermde (zelf)moord (geen nagelaten resten)
3) opgaan in het limbo via cryonics of brein-upload en vernietiging overlijdingsacte (kost ook een kapitaal; belangstelling? contact de transhumanisten van Brave New World; https://neuralink.com/)
4) boek een reis bij mij naar Cyberië via Whole Brain Emulation: https://carboncopies.org/
Huby was in zijn nopjes dat hij een antwoord had weten te ontfutselen aan een overigens volledig onder de radar verblijvende detective. Voor zichzelf had Moontrap in een opwelling even gedacht aan zijn eigen verscheiden.* Zonder te overlijden, hij was geen zelfmoordtype.
Hij wendde zich tot zijn buurvrouw die met enige ruchtbaarheid blijk gaf van het plezier dat het electronische medium haar verschafte. Vol overgave zong ze mee met een musicalversie van de Mahabharata op tiktok. Van háár zou hij wel eens willen weten hoe zij over de dood dacht. Het gaf hem een vreemdsoortig genoegen om onbekenden onverwacht te bestoken met dit soort intieme vragen. Tot zijn verrassing reageerde ze echter minder verstoord dan hij van andere onbekenden gewoon was.
"De dood is prachtig, want van iedereen. Het leven wil de dood ontkennen maar zonder dood geen leven. Zonder dood geen toekomst en wat is het leven zonder toekomst?"
Verbouwereerd vroeg Huby zich af of hier sprake was van Oosterse wijsheid of dat hij te maken had met een esoterische zweefteef. Maar... voortsukkelen.... waar was hij nu... bezeg. He kon...
Overmand door een plotselinge vermoeidheid zakte hij voorover. Zijn buurvrouw schrok op van haar tiktoktierelier toen ze naast haar iets hoorde vallen. De muis lag op de grond, maar verder was er niemand.
Toen hij weer bij zijn positieven kwam zat Moontrap aan zijn bureau in zijn oude kamer. Martha Zegveld stond tegen hem te praten.
"... broertje dood aan dat leven." Ze draaide de Indiase muziek op zijn computer zachter en keerde door de open deur terug naar het gangportaal.
De droom van zojuist had echter geleken dan de werkelijkheid van nu.
Er is een monster in my head. Now de zoete fee cannot hold it in toom it wants to get out. It is coming…
Zijn zoektocht naar Sarimanok had hem echter al op weg geholpen. Een weg die zou moeten leiden naar een land dat volgens sommigen niet bestond, niet kón bestaan. Een land dat in de toekomst lag, waar je niet ouder werd, waar tijd eenvoudig niet bestond. Hij zou op reis gaan naar Cyberië! Hij had er goed over nagedacht. Met reizen naar de toekomst bestond er geen gevaar voor paradoxen (uitgaande van een meer-werelden-theorie) en zonder stoffelijk lichaam hoefde hij niet bang te zijn om ooit nog ziek te worden (hooguit eenzamer dan hij al was). Hij had een muntje opgegooid maar nog voor het was gevallen had hij een besluit genomen. Hij zou zichzelf laten digitaliseren, zou een afspraak maken voor een hersenkaart. Zijn bewustzijn zou zijn hersenen verlaten - die het zelf niet zouden overleven - en met functionele MRI en magneto-encefalografie zou zijn brein een artificieel communicatie netwerk emuleren.
Oh, zoete fake of fading qualia... wat valt er te verliezen?
Met het besluit van Huby Moontrap om het stoffelijke bestaan te verlaten komt tevens een einde aan het feuilleton over de geschiedenis van El Instituto . Maar niet van Het Instituut zelf! Van haar bestaan kunnen we voor altijd verzekerd zijn nu het digitale gedachtegoed eeuwig voortleeft in Cyberië.
Wellicht zullen ons af en toe breinflitsen bereiken, waarvan uiteraard kond wordt gedaan.