KLIMAATHUIVER
De ironie van vergulde windeieren
Complotdenkers zijn wappies, antivaxers beroepen zich op de homeopathie (wat genoeg zegt over die leeghoofden*) maar onder de klimaatsceptici bevinden zich geleerde deskundigen die wellicht beter zouden moeten weten maar hun twijfel tenminste ontlenen aan wetenschappelijke analyse en kennis van zaken. Een van hen was de in 2020 overleden natuurkundige Fred Singer Na zijn promotie bij het excentrieke genie John Wheeler was hij in de jaren 50 van de vorige eeuw werkzaam als ruimtevaartdeskundige. Hij verbeterde het gebruik van atoomklokken in het GPS-systeem van satelliet-navigatie. Van 1971 tot 1994 was hij hoogleraar milieukunde aan de Universiteit van Virginia en tot 2000 was hij als fysicus verbonden aan de George Mason University (Virginia). Vanaf de jaren 90 wierp hij zich op als scepticus op het gebied van vele milieukwesties. Tot op hoge leeftijd confronteerde “de grootvader van de klimaatontkenning” het IPCC met contradicties en fouten.
"Klimaatgegevens uit het verleden laten een cyclus van ruwweg 1500 jaar zien. Deze cyclus werd ontdekt in ijskernen uit Groenland, daarna werd het gevonden in bezinksel uit de Atlantische Oceaan en inmiddels vinden we het overal terug tot en met in stalagmieten in grotten. Uit de zaagtandgrafiek blijkt een opwarming en afkoeling die zeer goed de huidige opwarming kan verklaren" – Fred Singer (2007)*
VERKLARING VOOR DE SENAATSCOMMISSIE INZAKE KLIMAATVERANDERING (2000)
Meneer de voorzitter, dames en heren,
Mijn naam is Fred Singer. Ik ben emeritus hoogleraar Milieuwetenschappen aan de Universiteit van Virginia en de oprichter en voorzitter van The Science & Environmental Policy Project (SEPP) in Fairfax, Virginia, een onpartijdige, non-profit onderzoeksgroep van onafhankelijke wetenschappers. We werken zonder salaris en hebben geen verplichtingen tegenover wie of welke organisatie dan ook. SEPP vraagt geen steun van de overheid of het bedrijfsleven, maar vertrouwt op bijdragen van individuen en stichtingen.
We staan sceptisch tegenover de klimaatwetenschap die de basis vormt van de Nationale Beoordeling, omdat we geen bewijs zien om de bevindingen ervan te ondersteunen; klimaatmodeloefeningen zijn GEEN bewijs. Vice-president Al Gore verwijst steeds naar wetenschappelijke sceptici als een 'kleine minderheid buiten de mainstream'. Dit standpunt is moeilijk vol te houden wanneer meer dan 17.000 wetenschappers de Oregon-petitie tegen het Kyoto-protocol hebben ondertekend, omdat ze "geen overtuigend bewijs zien dat mensen waarneembare klimaatver-andering veroorzaken".
Anderen proberen wetenschappelijke sceptici in diskrediet te brengen door ze op één hoop te gooien met marginale politieke groeperingen. Dergelijke ad hominem-aanvallen zijn betreurenswaardig en horen niet thuis in een wetenschappelijk debat. Om dergelijke onjuiste voor-stellingen tegen te gaan, noem ik hier kwalificaties die relevant zijn voor de hoorzitting van vandaag.
Ik heb een ingenieursdiploma van de staat Ohio en een Ph.D. in de natuurkunde van Princeton University. Al meer dan 40 jaar heb ik onderzoek gedaan naar en gepubliceerd in atmosferische en ruimtefysica. Ik kreeg een speciale aanbeveling van president Eisenhower voor het vroege ontwerp van satellieten. In 1962 richtte ik de US Weather Satellite Service op, was de eerste directeur en ontving voor deze bijdrage een gouden medaille van het ministerie van Handel.
In het begin van mijn carrière heb ik instrumenten bedacht om atmosferische parameters van satellieten te meten. In 1971 bracht ik onder de aandacht dat de menselijke productie van het broeikasgas methaan door veeteelt en rijstteelt het klimaatsysteem zou kunnen beïnvloeden. Dit was ook de eerste publicatie waarin een antropogene invloed op ozon in de stratosfeer werd besproken. Eind jaren tachtig was ik Chief Scientist van het Department of Transportation en gaf ik het Witte Huis ook deskundig advies over klimaatkwesties.
Vandaag zal ik, door bewijs te presenteren van gepubliceerd collegiaal getoetst werk, proberen enkele onjuiste beweringen te corrigeren die tijdens de NACC-hoorzitting van 17 mei naar voren zijn gebracht.
In tegenstelling tot de weldoordachte voorspellingen van computermodellen, is het klimaat op aarde de afgelopen twee decennia niet noemens-waardig opgewarmd en waarschijnlijk zelfs niet sinds ongeveer 1940. Het bewijs is overweldigend:
-
Satellietgegevens tonen geen noemenswaardige opwarming van de mondiale atmosfeer sinds 1979. In feite, als men het ongebruikelijke El Nino-jaar 1998 negeert, ziet men een afkoelingstrend.
-
Radiosonde-gegevens van ballonnen die regelmatig over de hele wereld worden vrijgegeven, bevestigen de satellietgegevens in elk opzicht. Dit feit is bevestigd in een recent rapport van de National Research Council / National Academy of Sciences.1
-
De goed gecontroleerde en betrouwbare registratie van oppervlaktetemperaturen voor de continentale Verenigde Staten laat geen noemenswaardige opwarming zien sinds ongeveer 1940. Hetzelfde geldt voor West-Europa. Deze resultaten staan in schril contrast met de GLOBAL instrumentele oppervlakteregistratie, die een aanzienlijke opwarming laat zien, voornamelijk in NW Siberië en het subpolaire Alaska en Canada.
-
Jaarringinventarisaties voor Siberië en Alaska en gepubliceerde ijskernresultaten die ik heb onderzocht, laten GEEN opwarming zien sinds 1940. In feite vertonen veel verslagen een afkoelingstrend.
Conclusie : de trend van de globale opwarming na 1980 door oppervlaktethermometers is niet geloofwaardig. Het uitblijven van een dergelijke opwarming zou de alom geprezen 'hockeystick'-grafiek (met zijn' ongebruikelijke 'temperatuurstijging in de afgelopen 100 jaar) doen ver-dwijnen; deze werd hier op 17 mei getoond als vermeend bewijs dat de 20e eeuw de warmste in 1000 jaar is.
Het ontbreken van een huidige trend van globale opwarming zou moeten dienen om alle voorspellingen van de huidige klimaatmodellen in diskrediet te brengen, inclusief de extreme opwarming van de twee modellen (Canadees en Brits) die zijn geselecteerd voor de NACC.
Bovendien geven de twee NACC-modellen tegenstrijdige voorspellingen, meestal voor neerslag en bodemvocht2. In het ene model verliezen de Dakota's bijvoorbeeld 85% van hun huidige gemiddelde regenval tegen 2100, terwijl het andere een winst van 75% laat zien. De helft van de 18 onderzochte regio's laat zulke tegengestelde resultaten zien; verscheidene anderen vertonen enorme verschillen.
Ook de voorspellingen van de bodemvochtigheid verschillen. Het Canadese model toont een drogere oost-regio van de VS in de zomer, het Britse Hadley-model een nattere.
Conclusie : We moeten concluderen dat regionale voorspellingen van klimaatmodellen buiten de stand van de techniek en zelfs minder betrouwbaar zijn dan die voor het mondiale gemiddelde. Aangezien de NACC-scenario's op dergelijke prognoses zijn gebaseerd, zijn de NACC-projecties niet geloofwaardig.
-
Het meest gevreesde en ook meest onbegrepen gevolg van een hypothetische broeikasopwarming is een versnelde stijging van de zee-spiegel. Maar verschillende feiten zijn in tegenspraak met deze conventionele opvatting:Het wereldwijde gemiddelde zeeniveau is in de afgelopen 15.000 jaar met ongeveer 120 meter gestegen door het beëindigen van de ijstijd. De aanvankelijke snelle stijging van ongeveer 200 cm per eeuw veranderde geleidelijk in een langzamere stijging van 1520 cm per eeuw ca. 7500 jaar geleden, toen de grote ijsmassa's die Noord-Amerika en Noord-Europa bedekten waren weggesmolten. Maar het langzame smelten van de West-Antarctische ijskap ging door en zal blijven doorgaan totdat deze in ongeveer 6000 jaar is weggesmolten, mits er geen nieuwe ijstijd komt.
-
Dit betekent dat de wereld te maken heeft met een zeespiegelstijging van ongeveer 18 cm per eeuw, precies wat werd waargenomen in de afgelopen eeuw. En we kunnen er niets aan doen, net zomin als we de getijden van de oceaan kunnen stoppen.
-
Zorgvuldige analyse toont aan dat de opwarming in het begin van de vorige eeuw deze aanhoudende SL-stijging zelfs vertraagde waarschijnlijk als gevolg van de toegenomen ijsophoping in Antarctica.3
Het komt erop neer dat het momenteel beschikbare wetenschappelijke bewijs geen van de resultaten van de NACC ondersteunt, die daarom louter moeten worden beschouwd als een "wat als" -oefening, vergelijkbaar met die van het Office of Technology Assessment in 19934 . Dergelijke oefeningen verdienen slechts een bescheiden hoeveelheid inspanning en geld; men mag in het serieuze onderzoek dat nodig is voor atmosferische en oceaanobservaties en voor het ontwikkelen van betere klimaatmodellen nooit tekortschieten.
De NACC mag beslist NIET worden gebruikt om irrationeel en onwetenschappelijk energie- en milieubeleid te rechtvaardigen, inclusief het economisch schadelijke Kyoto-protocol. Deze beleidsaanbevelingen zijn vooral geschikt tijdens de komende presidentiële campagnes en debatten.
Ik verzoek respectvol om een uitgebreide uiteenzetting5 op te nemen in mijn schriftelijke verslag.
De hotspot van het VN-klimaatpanel is nooit waargenomen (American Thinker, 2013; citaat)
"In het IPCC-rapport van 2013 staat dat er overtuigend bewijs bestaat (met een zekerheid van meer dan 95% volgens IPCC’s eigen niet ondersteunde schattingen) dat de opwarming van de aarde in de periode 1978-2000 het resultaat is van menselijke activiteit. Maar het ontbreken van de atmosferische hotspot* levert met een zekerheid van meer dan 96% (volgens mijn eigen berekening) het tegenbewijs van het bestaan van die door mensen veroorzaakte opwarming. Voordat u het IPCC-rapport van meer dan 2000 pagina’s weggooit kunt u nog overwegen om het te gebruiken als presse-papier of als deurstop."
Goudlokje en de opwarming van de aarde (American Thinker, 2016)
Misschien heb je wel eens gehoord van de vreselijke rampen die ons te wachten staan als de gemiddelde temperatuur stijgt met 2oC. Volgens sommige activisten zijn we al aardig op weg. Om het nog erger te doen lijken willen ze de drempel zelfs verlagen tot 1.5oC. Onderwijl hebben die activisten niet eens de moeite genomen om uit te leggen wat ‘gemiddelde temperatuur’ precies inhoudt. namelijk niet alleen op verschillende breedte en hoogte maar ook op verschillende tijden van de dag, van het jaar en onder verschillende weersomstandigheden.
Heb je je ooit afgevraagd hoe ze aan die 2oC zijn gekomen? Lijkt het niet een beetje op de bangmakerij met het millenniumbug? Nou, ik zal je wat vertellen, want ik weet waar het vandaan komt. In 1995 publiceerde ik een stukje in Eos, een tijdschrift dat door alle geologen wordt gelezen. Daarin schreef ik dat er geen bewijs was voor een menselijke bijdrage aan de opwarming van de aarde. Daar werd natuurlijk onmiddellijk op gereageerd. In een reactie van twee Zweedse wetenschappers zag ik voor de eerste keer die magische waarde van 2oC. Henning Rodhe en Christian Azar van de Universiteit van Stockholm verwezen daarbij naar een artikel in Tellus, dat ze zelf geschreven hadden. Met andere woorden, het was een zelfreferentie, oftewel een cirkelredenatie. Hoe dan ook, niets wijst erop dat er iets drastisch gaat gebeuren bij de 2oC-limiet. De klimaatmodellen voorspellen bij die temperatuur geen specifieke ramp, geen op hol geslagen opwarming, geen onomkeerbaarheid. Dus vanwaar die 2oC?! Toen drong het tot me door dat hier sprake was van de keus van Goudlokje. Die 2oC is “precies goed”, niet te klein, niet te groot. Denk maar eens wat er zou zijn gebeurd als het om 0.5oC was gegaan. Iedereen zou de schouders hebben opgehaald: “Oh, die drempel zijn we allang over. Er is niets gebeurd. Waarom zou je je zorgen maken?” Of stel dat ze 5oC hadden genoemd. Iedereen zou de schouders hebben opgehaald: “Oh, zo warm wordt het nooit, zeker niet in deze of de volgende eeuw.” Begrijp je nu waarom 2oC precies de juiste keus was? Natuurlijk gaat die samen met de voorspelling van een paar vreselijke gebeurtenissen en de steeds weer herhaalde vermaning dat we het onheil alleen maar kunnen afwenden door te stoppen met het gebruik van fossiele brandstoffen om energie op te wekken.
In een artikel uit 1997 in Science nemen dezelfde auteurs een genuanceerder standpunt in.*
Voor de juiste balans wil ik nog iets over een paar andere sprookjes zeggen – er zijn namelijk een paar “klimaatontkenners” die in onzin geloven. Sommigen van hen beweren dat de menselijke bijdrage aan CO2 in de atmosfeer slechts 3% is van de toch al minimale hoeveelheid van 400 ppm. Een ander verhaaltje is dat de waargenomen toename CO2 nepnieuws is. En als er al een CO2-toename zou zijn dan komt dat door het opwarmen van de oceaan. Allemaal niet waar.
Ook onjuist is dat de concentratie CO2 gewoon te klein is om enig effect te hebben op de atmosfeer. Het komt tenslotte nauwelijks voor, hoe kan het dan de oorzaak zijn van een echte klimaatverandering? Welnu, kooldioxide absorbeert de infrarode warmtestraling heel effectief waardoor het een echt broeikasgas is.
Maar om mijn verhaal af te sluiten keer ik terug naar de grote fout van het VN-klimaatpanel, het IPCC. In hun 5 belangrijkste rapporten beweren ze dat CO2-verhogingen de oorzaak zijn van de opwarming. Ik ben van mening – en dat heb ik geprobeerd met publicaties te onderbouwen – dat hun argumenten geen steek houden en dat hun bewijs niet bestaat.
De zee stijgt, maar niet vanwege klimaatverandering (The Wall Street Journal, 2018)
Van alle bekende en ingebeelde gevolgen van klimaatverandering zijn de mensen vooral bang voor de zeespiegelstijging. Maar pogingen om vast te stellen waardoor zeeën stijgen worden ontsierd door gebrekkige gegevens en meningsverschillen over de methodologie. De bekende oceano-graaf Walter Munk verwees naar de stijging van de zeespiegel als een "enigma"; het wordt ook wel een raadsel of een puzzel genoemd.
Algemeen wordt aangenomen dat de stijging van de zeespiegel vooral versnelt door thermische uitzetting van zeewater, de zogenaamde sterische component. Door een zeer kort tijdsinterval te bestuderen, is het mogelijk om de meeste complicaties te omzeilen, zoals de "isostatische aan-passing" van de kustlijn (aangezien continenten stijgen nadat het bovenliggende ijs is gesmolten) en "verzakking" van de kustlijn (als er grond-water en mineralen worden gewonnen).
Ik koos ervoor om de zeespiegeltrend van 1915-45 te beoordelen, toen een echte, onafhankelijk bevestigde opwarming van ongeveer 0,5 graden Celsius plaatsvond. Ik merk in het bijzonder op dat de stijging van de zeespiegel niet wordt beïnvloed door de opwarming; volgens een recensie uit 1990 door Andrew S. Trupin en John Wahr gaat het in hetzelfde tempo door, 1,8 millimeter per jaar. Daarom concludeer ik - in tegenstelling tot de algemene wijsheid - dat de temperatuur van zeewater geen directe invloed heeft op de zeespiegelstijging. Dat betekent dat de atmosferische inhoud van kooldioxide evenmin.
Deze conclusie is het vermelden waard: het laat zien dat zeespiegelstijging niet afhankelijk is van het gebruik van fossiele brandstoffen. Het bewijs zou de vrees moeten wegnemen dat de uitstoot van extra CO2 de zeespiegelstijging zal doen toenemen.
Maar er zijn ook goede gegevens die aantonen dat de zeespiegel in feite sneller stijgt. De trend is gemeten door een netwerk van getijdemeters, waarvan er vele al meer dan een eeuw gegevens verzamelen.
De oorzaak van de trend is een puzzel. De natuurkunde vereist dat water uitzet als de temperatuur stijgt. Maar om de stijgsnelheid constant te houden, zoals opgemerkt, moet de expansie van zeewater kennelijk worden gecompenseerd door iets anders. Wat zou dat kunnen zijn? Ik con-cludeer dat het ijs moet zijn, door verdamping van oceaanwater, en daaropvolgende neerslag die in ijs verandert. Er zijn aanwijzingen dat de ophoping van ijs op het Antarctische continent het sterische effect gedurende ten minste enkele eeuwen heeft gecompenseerd.
Het is moeilijk uit te leggen waarom verdamping van zeewater ongeveer 100% annulering van uitzetting veroorzaakt. Mijn analysemethode houdt rekening met twee gerelateerde fysische verschijnselen: thermische uitzetting van water en verdamping van watermoleculen. Maar als verdamping de thermische uitzetting compenseert, is het netto-effect natuurlijk bijna nul. Wat is dan de werkelijke oorzaak van een zeespie-gelstijging van 1 à 2 millimeter per jaar?
Het smelten van gletsjers en ijskappen voegt water toe aan de oceaan en zorgt ervoor dat de zeespiegel stijgt. (Bedenk echter dat het smelten van drijvend zee-ijs geen water toevoegt aan de oceanen, en dus geen invloed heeft op de zeespiegel.) Na het snel wegsmelten van de noordelijke ijskappen, kan het langzaam smelten van Antarctisch ijs aan de rand van het continent de belangrijkste oorzaak zijn van de huidige zeespie-gelstijging.
Dit alles omdat het nu veel warmer is dan 12.000 jaar geleden, aan het einde van de meest recente ijstijd. Toch is er op Antarctica weinig warmte beschikbaar om het smelten te ondersteunen.
We kunnen het smelten nu zien gebeuren bij de Ross Ice Shelf van de West Antarctic Ice Sheet. Geologen hebben de langzame verdwijning van Ross gevolgd en glacioloog Robert Bindschadler voorspelt dat de ijsplaat binnen ongeveer 7.000 jaar volledig zal smelten, waarbij het zeeniveau geleidelijk zal stijgen.
Natuurlijk kan er in 7.000 jaar veel gebeuren. Het begin van een nieuwe ijstijd kan ervoor zorgen dat de zeespiegel niet meer stijgt. Het zou zelfs 120 meter kunnen vallen, tot het niveau van de laatste ijstijd van maximaal 18.000 jaar geleden.
Momenteel lijkt de stijging van de zeespiegel niet afhankelijk te zijn van de oceaantemperatuur, en zeker niet van CO2. We kunnen verwachten dat de zee in de nabije toekomst met ongeveer het huidige tempo zal blijven stijgen. Tegen 2100 zullen de zeeën nog ongeveer 15 centimeter stijgen - ver verwijderd van de alarmerende cijfers van Al Gore. Aan de stijgende zeespiegel kunnen we in de tussentijd niets doen. We kunnen maar beter dijken en zeeweringen iets hoger bouwen.
http://climateconferences.heartland.org/s-fred-singer/
https://www.desmogblog.com/s-fred-singer
