L & B TIME-OUT                   WENSDROOM UIT WANHOOP

 

 

Als je dit leest, ben ik er niet meer. Het doet mij veel verdriet want ik weet dat je mij zult missen. Maar ik kan het lijden niet meer aan. Elk gezicht dat ik zie, elke zin die ik hoor, ze roepen herinneringen op die als vallende dominostenen door mijn hoofd razen. Alles wat ik meemaak blijft me bij, behalve de volgorde. 

 

 

De dokter noemt het hyperthymesia. Ze hebben mij antidepressiva gegeven. Bij gebrek aan beter. Soms helpt het, maar meestal zie ik flikkerende filmbeelden. Met mezelf in de hoofdrol.

 

Er is iets mis in mijn hersens. Wat het precies is, weet niemand, laat staan dat ze het kunnen verhelpen. Structurele verbindingsfouten tussen verschillende hersendelen, zeggen ze. Een storing in het limbische systeem, zeggen ze, vermoedelijk in de amygdala. De heren doctoren weten niet of het is aangeboren of pas op latere leeftijd is ontstaan. Op school had ik altijd grote moeite om iets te onthouden. En nu zie ik die juffen en schoolmeesters voor me alsof ik gisteren nog bij ze in de klas zat.

 

Het is niet erfelijk. Niemand in mijn familie heeft het. Ze zijn jaloers op mijn geheugen, de idioten. Ze hebben geen idee.  

 

Omdat niemand iets lijkt te kunnen doen om mij uit mijn lijden te verlossen, heb ik gekozen voor de vrieskist. Ooit weten ze misschien wat meer, dan kunnen ze me weer ontdooien. 

 

Iemand van DCO heeft beloofd om mijn lichaam in te vriezen en het transport met Alcor te regelen. Omdat het snel moet gebeuren, hebben we het zo geregeld dat ik van tevoren even bel. Dan kunnen we afspreken hoe lang ik heb vóór het fatale schot.

 

 

PS. Alles was voor niets.